Emperor Roger Federer

Nog half groggy van de festiviteiten sukkelde ik vanmorgen in mijn zetel en werd getrakteerd op een zwaargewicht tennisduel dat me opnieuw in een staat van dronkenschap bracht. Toen de laatste bal geslagen was, had ik het gevoel dat ik zelf de wedstrijd gespeeld had. Ineens was het gedaan, en wanneer beide spelers neerploften op hun stoel had ik gevoel dat de wedstrijd nog bezig was.

Uitstekende uitzending van NBC, waar John McEnroe, weliswaar minder grappig dan vroeger, zijn beste commentaarprestatie ooit neerzette. Het was alsof Mac elke gedachte van de toeschouwers verbaliseerde. Ik vergeef hem graag het feit dat hij keihard voor Roddick zat te supporteren na elke rally. Dit belette mij niet om na elke winner van Roger 'KOMOP!' te brullen, tot grote spot en amusement van Pam, die tot vorig jaar dacht dat Federer een Amerikaan was en weer met enkele briljante opmerkingen op de proppen kwam. Zo bemerkte haar vrouwelijk oog voor detail in het heetst van de strijd dat de vrouw van Pete Sampras 'pissed off' leek omdat ze een puist had op haar gezicht, en was ze blij dat Roger won omdat dit Mirka blij maakte en haar geluk gezond is voor hun baby. Ook zat ze Roger hevig aan te moedigen om te janken na zijn overwinning omdat dit schattig is. Vrouwelijke logica... I love it. (Pam, Happy en big daddy Woot hebben trouwens eergisteren hun trouwdatum vastgelegd! Meer info volgt.)

Hoewel de dominantie van de service en het verschil in speelstijl de bovenmenselijke rallies van vorig jaar verhinderde, was dit zonder twijfel de meest zenuwslopende wedstrijd die ik ooit gezien heb. Een wedstrijd die, gezien Roddick's excellente prestatie, eigenlijk geen winnaar verdiende. De ceremonie leek eveneens overstemd door gevoelens van sympathie voor de Amerikaan, die zijn beste wedstrijd speelde, in de beste vorm van zijn leven is, 1 keer zijn service verloor, en eigenlijk maar 1 onvergeeflijk foutje maakte in de hele wedstrijd. Dit fatale moment vond plaats in de tie break van de tweede set, waar hij zich miskeek op een vreemde bal van Federer met de backhand volley. Andy kan eenvoudigweg minder goed tennissen dan Roger. Tennis kan wreed zijn.

Wat Roger bereikt heeft, kan hij zelf maar moeilijk inschatten. Hij leek in de war, niet goed wetende wat te doen met de onvoorstelbare prestatie. He has gone where no man gas gone before. Zijn bescheidenheid en eenvoud sierden hem zoals steeds, vooral toen hij bemerkte dat het aantal gewonnen grand slams niet de hoofdreden is voor zijn bestaan als tennisser. Roger blijft nog enkele jaren spelen, tot grote opluchting en jolijt van de hele tenniswereld, die hoopt op een snelle terugkeer van Rafa.

Independence Day

Vandaag vierde heel (Noord) Amerika Indepence Day. De geschiedkundige oorsprong wordt door de massa kundig genegeerd en maakt plaats voor 'echte' Amerikaanse belevenissen. Zo aten wij hamburgers en hotdogs op een cook-out party bij een vriendin van Pam die in Lancaster woont. Dit plaatsje ligt letterlijk in 'the middle of nowhere'. Geen omwonende ziel in een straal van mijlen ver. Het enige wat af en toe passeert is een paardenkoets met mensen in middeleeuwse garderobe. Heel cool allemaal, ware het niet dat deze mensen serieus waren en niet verkleed, zoals ik aanvankelijk dacht. Op het eerste zicht eng, maar blijkbaar integreren ze vrij goed in het alledaagse leven (nu ja, buiten het feit dat ze geen elektriciteit gebruiken en eigenlijk nog in de Middeleeuwen vertoeven).

De festiviteiten bestonden naast eten en drinken uit:
-een demolition derby: hicks galore! Freakin' surreal, man.
-tonnen vuurwerk, dat aan elke hoek van de horizon verscheen
-kijken naar eindeloze donkere velden verlicht door ontelbare vuurvliegjes
- allerhande coole Amerikaanse dingen
Good times
W

PS We zien jullie allemaal terug volgende week! Kan niet wachten. Eindelijk nog eens met m'n buddies deftige pils drinken!

Na de drive-in cinema ervaring genoot ik vorige week opnieuw van een heerlijk stukje Americana: een minor league baseball game van de Allentown Iron Pigs. Een veel kleiner stadion dan dat van de Phillies, uiteraard, maar toch nog impressionant qua omvang en vooral qua ambiance. Het gigantische Pepsi scorebord, het volkslied waarvoor iedereen zich naar de vlag draait en meezingt, de alomtegenwoordige corpulentie, de suikerspinnen, hamburgers, pretzels, hotdogs, budweisers, ijscreme'kes vertegenwoordigen inderdaad datgene waar de doorsnee niet-Amerikaan zijn neus voor ophaalt. Ik daarentegen vind het fantastisch. Hand op de borst en meebrullen met die 'Star Spangled Banner'! Het volkslied werd trouwens gezongen door een jong meisje met kanker. Kippenvel! I love this country.

Aan de sportieve beleving, de fair play en het voorbeeldig fangedrag ontbrak het zeker niet. Het middelgrote stadion was kraaknet, zat bomvol en is bijzonder goedkoop (tickets beschikbaar vanaf vier dollars). Hooliganisme is compleet absent, en durf er niet aan te denken om ook maar een stap op het veld te zetten want je betaalt de rest van je leven. Sport is hier hoofdzakelijk een familiebeleving, en zo hoort het. Vaders sparen hun wekelijks drinkgeld om hun zoon naar de match te kunnen nemen. In elk Amerikaans sportstadion is er een gedeelte voor kinderen. Zo wordt de beleving en het respect voor de sport overgeleverd van generatie op generatie.

Professionele mastodonten als de Yankees en de Red Sox daarentegen bouwen ongezellige superkathedralen met ticketprijzen die enkel de upper class zich kan veroorloven. Rijke stinkerds maken echter weinig ambiance. Topatleten worden supersterren en geven zelf toe dat sport een business is, wat maakt dat het clubgevoel op het hoogste niveau bij velen taant. De arrogantie van de Yankees bijvoorbeeld resulteerde in halflege stadions, een dikke opgestoken middelvinger vanwege de fans van het eerste uur aan de corporatistische snobs die het beleid voeren. Als gevolg werden ticketprijzen in de Bronx teruggeschroefd aan bijna vijftig percent.

Gelukkig zijn er nog de amateurs en semi-profs. Gezellige, middelgrote stadions zoals dat van de Iron Pigs bewijzen dat efficient management en respect voor de fans geapprecieerd worden, en dat elke avond een vol huis brengt ongeacht het economisch klimaat. You reap what you sow! Trouwens, het iets lagere niveau zorgt in het baseball voor meer spektakel. Meer kleine flaters, hogere scores, minder anabole steroiden? De big leagues bekijk ik wel op TV.

W

PS: Roel, we found a hole ;-)