I, Batman (niet voor gevoelige lezers)

Gisteren heel ons hebben en houden vijf apartementsblokken verder verhuisd, met behulp van Schuster's pickup truck en de draagkracht van twee basketcoaches die ik op het kamp heb leren kennen. Het nieuwe stulpje is ruimer, beter verzorgd en veel aangenamer dan dat andere kot.

Voor we naar het gortige gedeelte overgaan een kleine flashback naar het Pauscollege, Leuven 2004. Na terugkomst van vakantie merkte ik dat een duif zich genesteld had in mijn zetel (ei incluis) en hier en daar wat secretie achterliet. Aangezien ik mijn raam vergat dicht te doen en er geen muggennet voorzien was in het oude gebouw was dit voorval veelal aan mezelf te wijten. Het was geen traumatische aangelegenheid, ik liet later nog geregeld mijn raam open, en de duif kwam me zelfs eens wekken (beest zat rustig langs mijn bed te roekoe-en tot mijn daaropvolgende aanval en verdrijving). No biggie.

Mijn fobie voor kleine gevleugelde wezens nam echter een extra dimensie toen ik daarnet het oude apartement aan het opkuisen was. De afgelopen dagen merkten we een vreemde geur in onze slaapkamer, die we tegen beter weten wijtten aan de dubieuze kookkunsten van onze Aziatische bovenburen. Ik had echter altijd het gevoel dat er iets niet pluis was...

En ik bleek gelijk te hebben toen ik onze staande slaapkamerlamp, het laatste te verhuizen object in de kamer, wilde transporteren. Groot was mijn huiver, en ik kotste lichtjes in mijn mond toen ik in de koepel van de lamp een dode vleermuis aantrof. Wat nu volgt ging letterlijk door mijn hoofd:
-"BEEEUUUUUUUUUUUUUUUUUUURK!!!"
-"BAH!!!!!!!!!!"
-"Vuilbak buiten nu misselijk snel frisse lucht heueueue"
-"Kan ik hier van sterven? Kan ons ongeboren kind aan deze geur sterven? AAARGHH!!"

Na twee uur alles te schrobben (mezelf incluis) voelde ik me net Ace Ventura die walgt van de witte Chicaca vleermuis...

Kots,
Wouter

Morgen hoop ik al mijn immigratiedocumenten op te sturen, om dan een half jaar te wachten op een green card.