Net terug van de trip naar Syracuse, waar we tegen Colgate wonnen met de damesploeg en verloren met de herenploeg. Aardig wat tijd in de wagen doorgebracht want gisteren stonden we twee uur in de file door een accident met een gekantelde camion met gifwaren, gevolgd door drie en een half uur cruise controllen richting New York (net als vandaag).
Verder kwam een van mijn grootste nachtmerries waar. Reeds enkele malen in mijn jonge leven droomde ik dat ik in een ruime zaal zat op een WC-pot zonder enige vorm van privacy. Terwijl ik in panische angst de inhoud van mijn darmen ledigde, liep er een menigte rustig heen en weer zonder verpinken. Deze traumatische droom verklaart mijn angst voor toiletten die niet geheel afgesloten zijn van de buitenwereld en daardoor geluid en geur onthullen aan omstaanders (ge weet wel, van die kottekes waar ge uw voeten en uw hoofd doorziet als ge rechtstaat).
Flash forward naar vandaag, 10.30 am US Time.
De club waar we speelden claimde de status van "meest exclusieve tennisclub van New York". Deze vorm van self entitlement was volgens mij echter geheel onterecht, althans tijdelijk, want door renoveringswerken was er een afwezigheid aan muren in de toiletten, die zich nota bene in de (ruime) kleedkamer bevonden. Mij onbewust van deze architecturale nonchalance, begon ik achteloos mijzelf in mijn coaching outfit te heisen, tot ik mij omdraaide en daar een 65-jarige gozer zag kakken met het schaamrood op de wangen. "I apologize. I hope you wouldn't notice me. This is terrible! I'm complaining to the managers about this lack of privacy."
Aangezien ik zelf ook een urgente drang tot zelfkloning ondervond en allesbehalve hetzelfde lot wou ondergaan als die arme stakker was het tijd voor crisis management. Ik liet de rakker zijn ding doen, en toen de kleedkamer leeg was introduceerde ik het concept "Team shitting: multiple entrance supervising", hetgeen simpelweg twee wachtposten inhield aan elke deur van de vestiaire. Via gsm bracht ik twee van mijn spelers op de hoogte, die plichtsbewust hun coach ter hulp kwamen.
Hopelijk had deze real life experience een kathartisch effect en blijven de nare dromen in de toekomst uit...
Sincerely,
W.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Da's VEEEEEEL erger dan geen WC papier, zoals gisteren in ST Jan. Alwaar ik slechts één wensdroom koesterde: dat de beide refs (van wie die één vrouwelijke waartegen Camiel inderdaad bij BS zo een mooie scheldnaam uitte, hier niet voor herhaling vatbaar ) acute diarree hadden na de wedstrijd waarin ze zo shitty floten!
HAHAHAHAHAHA!
Een reactie posten